Kanuni i Lekë Dukagjinit përbën përmbledhjen më të njohur të së drejtës zakonore shqiptare. Ky sistem fillimisht i pashkruar juridik përcaktonte aspektet më thelbësore të sjelljes shoqërore në zonat e izoluara dhe pa ligj të Shqipërisë së Veriut.

Si princ mesjetar, luftëtar rezistence kundër osmanëve pushtues dhe si themelues i kësaj të drejte zakonore, Lekë Dukagjini është i njohur sidomos në veri të Shqipërisë. Lekë Dukagjini ishte bashkëkohës dhe shok arme i Gjergj Kastriotit Skënderbeut; ai jetoi nga viti 1410 deri në 1481, pra vdiq pak më vonë se Skënderbeu. 

A ishte Lekë Dukagjini vërtet autor i Kanunit apo thjesht i dha emrin e tij - kjo çështje nuk është sqaruar përfundimisht, sepse mungojnë burimet historike. Disa historianë besojnë se Kanuni lindi si rrjedhojë logjike e kushteve të jetesës së asaj kohe. Sot Lekë Dukagjini është një figurë kujtese kulturore. Njerëzit në Shqipërinë e Veriut ende thonë: “Si tha Leka, ashtu mbet”.

Ky kod ligjor, i cili gjithmonë ishte përcjellë vetëm me gojë, u mblodh për herë të parë nga prifti françeskan Shtjefën Gjeçovi (1874–1929) në fund të shekullit XIX, pikërisht në versionin e Kanunit të Lekë Dukagjinit. Botimi i parë i plotë u bë në vitin 1933 në Shkodër.
 
Botimi u realizua nga françeskanë të tjerë, pasi Shtjefën Gjeçovi ishte vrarë në vitin 1929 nga nacionalistët serbë.